De flyposter die niemand durfde te taggen: hoe Neneh Cherry's persoonlijkheid sterker bleek dan de campagne

In dit artikel:

In 1989 koos het team rond Neneh Cherry voor een marketingstrategie die rechtstreeks inspeelde op straatcultuur: grote illegale flyposters met veel witruimte werden bewust ontworpen om graffiti-artiesten uit te nodigen tot tags, die later in de advertenties terecht zouden komen. Voor de albumcover van Raw Like Sushi stonden twee opties tegenover elkaar — een dynamische foto of een frontaal portret — waarna het platenlabel het laatste koos en het beeld combineerde met een groot, opvallend logo. Dat portret werd de visuele spil van de hele campagne.

De opvolgende singles bouwden deze herkenbaarheid verder uit. Bij Kisses on the Wind werd Neneh’s gezicht zelf tot logo verklaard; bij Manchild werden videostills gebruikt in plaats van nieuwe shoots, wat zorgde voor een iconisch profielbeeld; en bij Inner City Mama toonde fotograaf Jean‑Baptiste Mondino hoe krachtige portretten, rauwe typografie en stedelijke energie samenvolstaan om een artiestidentiteit te dragen.

De case illustreert voor marketeers dat consistentie, authenticiteit en een sterke kernpersoonlijkheid meer effect hebben dan losse gimmicks. Een eenvoudige, consequent toegepaste visuele lijn — portret, typografie en herhaling — creëert langdurige herkenning en impact. Credit designs: MichaelNashassociates.